نهی ارشادی است، زیرا ممکن که یک تجلّی فعلی از ذات ربوبی است، چگونه می تواند تسلّط وجوی به ذات مقدّس پیداکند تا آنرا به طور برهان یا شهود درک کند.
بلکه ما کنه وجود ممکن را هم نمی توانیم بشناسیم. لذا فلاسفه در حالیکه وجود را اظهر میدانند ولی کنه آنرا اخفی می دانند و به قول فلیسوف عزیز ما مرحوم سبزواری:
«ظهوره من اعرف الاشیاء وکنهه فی غایة الخفاء»